நிராதரவின் எல்லைக்கு வெளியே- ஹிசாம் சரபி ஓர் அறிமுகம்

உலக வரலாற்றில் ஒடுக்கப்படும் சமூகங்கள் அதன் நிலையில் அறிவார்ந்த சமூகமாக சில தருணங்களில் இருக்கின்றன. தாங்கள் பலவீனமாக இருக்கிறோம் என்ற பிரக்ஞையிலிருந்து அதன் தாக்கம் எதிரொளிக்கிறது. ஒடுக்கப்படும் சமூகம் விழிப்படைந்த நிலைக்கு மாறும் போது அங்கிருந்து சில மாமனிதர்கள் உருவாகிறார்கள். இதன் வரலாற்று உதாரணமாக அயர்லாந்தை குறிப்பிடலாம். ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ், ஆஸ்கர் ஒயில்ட், பெர்னார்ட் ஷா, ஜோனதான்,வில்லியம் பட்லர் போன்றவர்கள் அயர்லாந்தின் இந்த ஒடுக்கப்படும் பின்னணியில் வந்தவர்கள். இதன் தொடர்ச்சியில் தான் நாம் பாலஸ்தீன் பிரதேசத்தையும் அணுக வேண்டியதிருக்கிறது. 1917 ஆம் ஆண்டின் பால்பர் பிரகடனத்திற்கு பிறகு 1948 ல் இஸ்ரேலிய உருவாக்கத்திற்கு பிறகு பாலஸ்தீன் ஏராளமான அறிவார்ந்த மனிதர்களை உற்பத்தி செய்திருக்கிறது. எட்வர்ட் செய்த், ஹனான் அஸ்ரவி, இப்ராஹிம் அபுலுகுத், ரோஸ்மேரி செஹலான், மஹ்மூத் தர்வீஷ், அதோனிஸ், ஹிசாம் சரபி போன்றவர்கள் குறிப்பிடதகுந்தவர்கள். இவர்களில் எட்வர்ட் செய்த்தை போலவே ஹிசாம்சரபி மத்தியகிழக்கு வரலாற்றில் தவிர்க்கமுடியாதவர். இவரின் பிறப்பு 1927 ல் பாலஸ்தீன் பகுதியான ஜபாவில் நிகழ்ந்தது.இவரின் குடும்பம் பரம்பரையான பாலஸ்தீன் பின்னணியை கொண்டது. பாலஸ்தீனின் ரமல்லாவில் பள்ளிப்படிப்பை முடித்த ஹிசாம் கல்லூரி படிப்பை லெபனானின் பெய்ரூட் நகரில் உள்ள அமெரிக்க பல்கலைகழகத்தில் முடித்தார். பின்னர் 1949 ல் அமெரிக்காவிற்கு இடம்பெயர்ந்த ஹிசாம் சிகாகோ பல்கலைகழகத்தில் வரலாற்றில் பட்டமேற்படிப்பை முடித்தார். இதனை தொடர்ந்து அதே பல்கலைகழகத்தில் கலாசாரத்தின் வரலாறு என்ற தலைப்பில் ஆய்வு மேற்கொண்டு முனைவர் பட்டம் பெற்றார். அமெரிக்க புலப்பெயர்வும், தான் படித்த படிப்பும், அறிவார்ந்த உள்வாங்கலும் சரபிக்கு அரசியல் ரீதியான செயல்பாடு மீது ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தியது. அத்தருணத்தில் சிரிய சோசலிச தேசிய கட்சியில் (SSNP)இணைந்த ஹிசாம் சரபி அதன் தீவிர செயல்பாட்டாளராக மாறினார். அக்கட்சியின் நிறுவனரான அந்தன் சாதாவின் ஆளுமை குணாதிசயம் சரபியின் சிந்தனையில் மிகுந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அவரின் உறுதிபாடு, திடமான மனநிலை, சமரசமற்ற பார்வை இவை எல்லாம் சரபியை ஈர்த்தன. அந்தன் சாதா சரபியை தன் கட்சியின் தூணாக கருதினார்.ஓரு வலுவான அறிவுஜீவியாக வருவதற்கான எல்லாவாய்ப்புகளும் சரபியிடம் இருப்பதாக சாதா நம்பினார். ஹிசாம் சரபி அமெரிக்காவில் படித்து கொண்டிருந்த காலத்திலேயே பாலஸ்தீனிற்கு எதிரான இஸ்ரேலின் முதல் ஆக்கிரமிப்பு நிகழ்ந்தது. அந்த துயர நிகழ்வு சரபியின் ஆழ்மன பிரக்ஞையை அதிகப்படுத்தியது. அமெரிக்காவிலிருந்து திரும்பிய பின்னர் SSNP யின் அதிகாரபூர்வ பத்திரிகையான Al-jil al jadid இன் ஆசிரியராக சிறிதுகாலம் பணியாற்றினார். SSNP அக்காலத்தில் சிரியாவின் தேசிய மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் சார்ந்த நலன்களை முன்வைத்து போராடியது.இதை சிரிய எதேச்சதிகார அரசாங்கம் கடுமையாக ஒடுக்கியது. பிந்தைய ஆண்டுகளில் அக்கட்சியை தடை செய்தது. அதன் உறுப்பினர்கள் பலர் சிறைபிடிக்கப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர். இறுதியாக அந்தன் சாதாவும் கொல்லப்பட்டார். இத்தருணத்தில் ஜோர்டானுக்கு சென்ற ஹிசாம் சரபி அங்கிருந்து அமெரிக்காவிற்கு சென்றார். 1953 ல் ஜார்ஜ் டவுண் பல்கலைகழகத்தில் தத்துவவியல் துறையில் ஹிசாம் வேலைக்கு இணைந்தார். குறிப்பிட்ட சில ஆண்டுகளிலேயே அவருக்கு பேராசிரியர் பதவி கிடைத்தது. இதன் பிறகு சரபியின் தத்துவார்த்த மற்றும் அரசியல் வாசிப்பு ஆரம்பமானது. இது சார்ந்து ஆங்கிலத்தில் நிறைய எழுதினார். சரபி இந்த புலப்பெயர் வாழ்வை மௌன நாடுகடத்தல் (Silence Exile) என்றார்.1967 அரபு-இஸ்ரேல் போரும்,1968 மாணவர் இயக்கமும் சரபியை அறிவார்ந்தும், அரசியல்ரீதியாகவும் அதிகம் சிந்திக்க வைத்தது. அதே காலகட்டத்தில் அதுவரையிலான தன் தாராளவாத சிந்தனை போக்கை கைவிட்டு மார்க்சியத்தின் மீது ஈர்ப்பு கொள்ள ஆரம்பித்தார். மார்க்ஸ், பிராய்ட், லகான் குறித்து அதிகம் வாசிக்க தொடங்கினார்.
ஹிசாமின் இந்த ஆளுமைகள் மீதான வாசிப்பு அவரின் பார்வையை வெகுவாக கலைத்து போட்டது. அதுவரை அரபு சமூகம் குறித்து அவர் நம்பியிருந்த, கொண்டிருந்த பார்வை மாறியது. சமூகம் பற்றிய புரிதல் அவரின் தத்துவார்த்த வாசிப்பின் வடிவத்தில் வெளிப்பட்டது. வாசிப்பு மற்றும் சிந்தனை சார்ந்த அகப்பிரக்ஞை ஹிசாமின் போக்கில் பெரும் மாறுதலை ஏற்படுத்தியது. இந்த மாறுதல் பாலஸ்தீன் விவகாரங்கள் நோக்கி அவரை திருப்பியது. இது குறித்து பல்கலைகழக வட்டாரத்திலும், பிற அறிவுஜீவிகளுடனும் உரையாடல் நடத்திய ஹிசாம் சரபி 1970 ல் லெபனான் திரும்பினார். அங்குள்ள பாலஸ்தீன் திட்டமிடல் மையத்தில் இணைந்து விடுதலை போராட்டம் குறித்த செயல்திட்டங்களை வகுத்தார். அதே நேரத்தில் பெய்ரூட் அமெரிக்க பல்கலைகழகத்தில் வருகை பேராசிரியராக பணிபுரிந்தார். அந்த கட்டத்தில் அவரின் பல ஆங்கில ஆக்கங்கள் அரபு மொழியில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. குறிப்பாக அவரின் Arab intellectuals and West அரபு மொழியில் வெளிவந்து அரபுலகில் மிகுந்த அதிர்வை ஏற்படுத்தியது. மேலும் பாலஸ்தீன் சுயநிர்ணய உரிமை குறித்து பாலஸ்தீன் பிராந்தியத்திலும், அரபுலகிலும் மிகுந்த விழிப்பையும், முன்னோக்கு திட்டங்களையும் உருவாக்கியதில் சரபியின் பங்களிப்பு அதிகம். அதே காலகட்டத்தில் பாலஸ்தீன் பற்றிய ஆய்விதழ் ஒன்றை சரபி தொடர்ச்சியாக வெளிக்கொண்டு வந்தார். அதன் ஆசிரியராக இருந்து ஆய்விதழை கூர்மையாக முழுமைப்படுத்தினார். ஜார்ஜ் டவுன் பல்கலைகழகத்தில் "தற்கால அரபு சமூக ஆய்வு மையத்தை" சரபி தொடங்கினார். இது அமெரிக்க பல்கலைகழகங்களிலேயே முதல் ஆய்வு மையமாகும்.
ஹிசாம் சரபியின் ஆய்வு நூல்களில் குறிப்பிடதகுந்தது Neopatriarchy: A theory of distorted change in arab society . வெளிவந்த தருணத்தில் மத்தியகிழக்கு அரபுலகிலும், மேற்கத்திய அறிவுத்துறை வட்டாரங்களிலும் மிகுந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அதில் புரட்சிக்கு பிந்தைய சமூகத்தில் சமூக மாற்றம் என்பது உடனடியான புரட்சியின் மூலமோ அல்லது வேறு நடவடிக்கைகள் மூலமோ சாத்தியமில்லை. அது மிகுந்த சிக்கலானதும், நுட்பமானதுமான நடவடிக்கை. ஆக சமூக மாற்றத்தை நீண்ட கால , கவனமாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட, அறிவார்ந்த வழிகளில் நாம் அடைவது அவசியம் என்றார். நவ தந்தைவழி சமூகத்தில் ஆண் முதன்மை பெறும் போது குடும்பத்தில் ஆணாதிக்கம் என்பது தர்க்க பூர்வமாக நீட்சியடைந்து சமூக மேலாண்மையாக மாறுகிறது என்றார் சரபி. இது அரபுலகில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் குறித்த சர்பியின் பார்வை ஆழமானது. வேறொரு அர்த்தத்தில் சொன்னால் அரபு சமூகத்தையே தந்தை வழி சமூகமாக சரபி பார்த்தார். மேற்கில் நவீனத்துவம் பரிணாமம் அடைந்த போது மத்திய கிழக்கில் அதன் எவ்வித தாக்கமும் ஏற்படாததற்கு காரணம் அரபுலகின் கெட்டியான தந்தைவழி சமூக அமைப்பே என்றார் சரபி. மேலும் இது குறித்து அரபுலகின் அறிவுஜீவிகளுக்கு சரபியின் எச்சரிக்கை முக்கியமானது. அரபுலக அறிவுஜீவிகள் தங்களின் அறிவார்ந்த கோட்டை கவனமாக தேர்வு செய்யவேண்டும். அது சுதந்திரமாக இருப்பதுடன் கருத்துருவங்களையும், மற்ற கருவிகளையும் உள்ளடக்கியதாக நவீனத்துவத்திலிருந்து பின்நவீனத்துவத்திற்கு மாறுவதை பற்றி இருக்க வேண்டும் என்றார் சரபி. புதிய விமர்சன சொல்லாடல் தானே நேரடியாக சமூக அரசியல் மாற்றத்திற்கு உட்படாது. அது தொடர்ச்சியான முரண்களுடன் பயணம் செய்து மாற்றத்தை அடையலாம் என்றார். அறிவுஜீவிகள் இந்த சமூக அரசியல் போராட்டத்தின் மீது அதிகம் தாக்கம் செலுத்த வேண்டும் என்றார் ஹிசாம் சரபி. தந்தைவழி சமூகம் என்பது வெறுமனே சடங்குகளாலும், சம்பிராதயங்களாலும் நிரம்பியது. அங்கு உரையாடல்களுக்கோ அல்லது விவாதத்திற்கோ இடமில்லை. ஆகவே அறிவுஜீவிகள் தங்களின் வாசிப்பு, சிந்தனை, எழுத்து ஆகியவற்றின் மூலம் மாற்று சமூகத்திற்காக போராட வேண்டும் என்றார். சமூகம் குறித்த பிரக்ஞை உடனடியாக வருவதில்லை. அது இயற்கையை அவதானித்தல் மூலமும், கலாசார ரீதியான பல்வேறு மனிதர்களின் மனவோட்டங்களை வாசிப்பதன் மூலமும் உருவாகிறது. சமூகம் பற்றிய அக மற்றும் புற பிரக்ஞையே ஓர் அறிவார்ந்த நபரின் ஆளுமை உருவாக்கத்தின் காரணி.இதை தெளிவாக வெளிப்படுத்திய ஹிசாம் அரபு அறிவுஜீவிகள் இதை பிரதிபலிக்க வேண்டும் என்றார். மேலும் அந்நிய மொழி ஒன்றை அறிதல் அவசியம். அதன் மூலம் மட்டுமே பிரபஞ்சம் பற்றிய நம் அனுபவ எல்லையை விரிவாக்கி கொள்ள முடியும் என்றார் சரபி. தந்தைவழி சமூகம் பற்றிய சரபியின் கோட்பாட்டு ஆய்வு முறையில் பெண்ணியம் முக்கிய இடத்தை வகித்தது. பெண்கள் மீதான ஒடுக்குமுறையை சரபி தந்தைவழி சமூகத்தின் மைல்கல்லாக பார்த்தார். அந்த சமூகத்தின் இதயத்தில் பெண் என்பது ஒரு கால வெடிகுண்டாக இருக்கிறது என்றார் சரபி. ஆக தந்தை வழி சமூகத்தின் மேலாண்மையை தகர்ப்பதற்கு பெண் விடுதலை சாத்தியப்பட வேண்டும் என்றார். இதை பற்றிய எல்லா அறிவுஜீவிகளின் செயல்பாடுகள் மற்றும் சிந்தனைகள் வெறும் உதட்டளவிலேயே இருக்கிறது. இது உடைபட வேண்டும் என்பது சரபியின் முக்கிய கருதுகோளாக இருந்தது.
ஹிசாமின் மற்ற நூல்களில் குறிப்பிட தகுந்தது Embers and Ashes: Memoirs of an Arab Intellectual என்ற சுயசரிதையாகும். இந்நூலில் ஹிசாம் தன் பள்ளி படிப்பு முதல் அமெரிக்காவின் உயர்கல்வி அனுபவம் வரை நுட்பமான அனுபவ ரீதியில் விவரிக்கிறார். அவரின் பள்ளிப்படிப்பு விசனகரமான, துயர நெடிவுகளால் நிரம்பியது. பாலஸ்தீன் மீதான இஸ்ரேலின் ஆக்கிரமிப்பு தருணத்தில் இவரின் அமெரிக்க உயர்படிப்பு நிகழ்ந்தது. கல்லூரி படிப்பிற்கு வெளியே இஸ்லாம், கிறிஸ்தவம், யூதம் குறித்த ஆழ்ந்த வாசிப்பு மற்றும் செமிடிக் நாகரீகம் குறித்த உள்வாங்கல் இவற்றோடு ஹிசாம் நகர்ந்தார். அதன் பிறகான தத்துவவியல் சார்ந்த தீவிர அறிவுத்துறை நண்பர்களின் தொடர்பு காரணமாக அவரின் வாசிப்பு மறுமலர்ச்சி கால தத்துவம், அறிவுவாதம், நவீனத்துவம், மார்க்சியம், பெண்ணியம் பக்கம் திரும்பியது. காண்ட், தெகார்தே,ஹெகல், கேகார்ட், மார்க்ஸ், பிராய்ட் போன்றவர்களை அதிக உள்ளார்வத்தோடு வாசித்தார். தெகார்தேயின் அறிவுவாதம், ஹெகலின் கருத்துமுதல்வாதம், கேகார்ட்டின் உள்நோக்கிய எதார்த்த தன்னிலை போன்றவை அவரின் சிந்தனையாக்கத்தில் பொறியை தட்டியவை.மார்க்சின் கோட்பாடான "வரலாற்றை விஞ்ஞான பூர்வமாக அறிதல் மற்றும் வர்க்க போராட்டம் " அவரின் நேர்கோட்டில் மிகுந்த இடையீட்டை ஏற்படுத்தியது. அந்த தத்துவார்த்த அனுபவம் தனக்கு உயிரோட்டமாக இருந்ததாக ஹிசாம் இதில் குறிப்பிடுகிறார். இதன் தொடர்ச்சியில் பல தத்துவார்த்த நண்பர்கள் அவருக்கு உருவாயினர். அவர்களுடன் ஹிசாம் பலவிஷயங்கள் குறித்து விரிவாக விவாதித்தார்.மனித சமூகம் ஒரு நிரந்தர போராட்டத்தின் பகுதியே. அதனை அவதானித்து எதிர்கொள்வது மூலமே நிரந்தர விடுதலை சாத்தியம் என்பது ஹிசாமின் சிந்தனையில் ஆழ்ந்து உறைந்து போனது. இதனை தொடர்ந்து ஹிசாமின் ஈடுபாடு மேற்கத்திய இலக்கிய படைப்புகள் மீது திரும்பியது. ஆல்டஸ் ஹக்லி, எர்னஸ்ட் ஹெமிங்வே, கிரஹாம் கிரீன், எவ்லின் வா சோமர்ஸெட் மாஹம்போன்றவர்களை அதிகம் விரும்பி படிக்க தொடங்கினார். ஹக்ஸ்லியின் point counter point அவரை அதிகம் பாதித்த நூலாகும். சாக்ரடீஸின் புகழ்பெற்ற வாக்கியமான " அறிவின் தொடக்கம் என்பதே ஒருவரின் அறிவாகும்" என்பதன் மீது ஹிசாம் நம்பிக்கை கொண்டு தன் அறிவார்ந்த தேடலை விரிவுபடுத்திக்கொண்டார். பாலஸ்தீன் சுயநிர்ணய உரிமை போராட்டத்திற்கான ஹிசாம் சரபியின் பங்களிப்பு மிகப்பெரியது. உசிதமானது. எட்வர்ட் செய்த், இப்ராஹிம் அபுலுகத் போன்றவர்களுடன் இணைந்து செயல்பட்டார். தொண்ணூறுகளில் யாசர் அரபாத் தலைமையிலான அரசாங்கம் விரோதிகள் என்று சில அறிவுஜீவிகளை கைது செய்த போது அதை கடுமையாக கண்டித்ததுடன், மற்றவர்களுடன் இணைந்து அவர்களை விடுதலை செய்ய வேண்டுகோள் விடுத்தார். அரபு மற்றும் மேற்குலகிற்கு அறிவுரீதியாகவும், செயல்பாட்டு ரீதியாகவும் பல பங்களிப்புகளை செய்த சரபியின் இறுதிகாலம் பெய்ரூட்டில் கழிந்தது. அங்குள்ள அமெரிக்க பல்கலைகழக மருத்துவமனையில் 2005 ஆம் ஆண்டு புற்றுநோய் காரணமாக மரணமடைந்தார். இவரின் நூல்கள் உலகின் பல்வேறு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.

ஹிசாமின் நூல்கள்
· Theory, Politics, and the Arab World: Critical Responses
· Governments and Politics of the Middle East in the Twentieth Century
· The Next Arab Decade: Alternative Futures
· Nationalism and Revolution in the Arab World (the Middle East and North Africa)
· Palestine and Israel: The Lethal Dilemma
· Arab Intellectuals and the West
· Palestine Guerillas: Their Credibility and Effectiveness
· Embers and Ashes
· Images of the Past: An Autobiography
· Neopatriarchy: A Theory of Distorted Change in Arab Society

Ethnic cleansing in Sri Lanka : A Sivanandan

இலங்கை இனப்படுகொலைபற்றி இன உறவுகள் அமைப்பு சார்பில் அதன் இயக்குநர் அவர்கள் ஆற்றிய உரை தேசம்.நெற் இணையதளத்தில் வெளிவந்தது. அதை வலைப்பதிவு வாசகர்களுக்காக மறுபதிவு செய்கிறேன்.

‘It’s difficult to talk dispassionately about what is going on in my country, when the horror of what the government is doing to a civilian Tamil population - already shelled and burned out of their existence and now herded into concentration camps and starved of food and medicine - revisits me to the pogrom of 1958 when my parents’ house was attacked by a Sinhalese mob, my nephew had petrol thrown on him and burnt alive, and friends and relatives disappeared into refugee camps. I was a Tamil married to a Sinhalese with three children, and I could only see a future of hate stretching out before them. I left with my family, and came to England.
There is nothing, nothing, so horrendous as communal war, ethnic war. Overnight your friend becomes your enemy, every look of your neighbour is laden with threat, every passer-by is an informant. You walk the streets on tiptoe, casting nervous glances over your shoulder; you are tight, on edge, the sky lowers with menace.
Only one thing is worse - and that is when your government exploits communal differences, stokes ethnic and religious fears, all in the pursuit of power. In the process, it engenders a political culture of censorship and disinformation, assassination of journalists who speak out, extra-judicial killings by police and army, government without opposition - a culture that has to be broken if it is not to descend into dictatorship.
And it is with that in mind that I want to examine briefly the 150 years (more or less) of British rule, the sixty years of independence, the fifty years of ethnic cleansing within that and, within that, the twenty-five years of civil war that have brought Sri Lanka to this pass.
The Portuguese and the Dutch had occupied the Maritime Provinces in the 16th-18th centuries in pursuit of the spice trade and strategic sea routes. But it was the British who from 1815 came to occupy the whole of the country, turned paddy fields into tea estates, dispossessed the peasantry and brought in indentured labour from South India to work in the plantations. English was made the official language and Christianity the favoured religion and a pervasive British culture won over the subject peoples to their own subjection. Incidentally, it is important to distinguish between the Tamils who were brought to Ceylon by the British and the indigenous Tamils who have been there from time immemorial.
Ceylon got its independence in 1948 on the back of the Indian nationalist struggle. Hence it did not go through the process of nation building that a nationalist struggle involves. Instead, it was regarded as a model colony -with an English-educated elite, universal suffrage, and an elected assembly - deserving of self-government.
These however turned out to be the trappings of capitalist democracy super-imposed on a feudal infrastructure - a democratic top-dressing on a feudal base. But then, colonial capitalism is a hybrid, a mutant. It underdevelops some parts of the country while the part it develops is not consonant with the country’s needs or growth. Nor does it throw up institutions and structures that sustain democracy. Capitalism in the periphery, unlike capitalism at the centre, does not engender an organic relationship between the political, economic and cultural instances. It is a disorganic capitalism that produces disorganic development and a malformed democracy.
Power, then, was still in the hands of the feudal elite, the landed aristocracy. And almost the first thing that an independent government under D. S. Senanayake, “the father of the nation”, did was to disenfranchise the “plantation Tamils” who were now into their third and fourth generations - thereby establishing a Sinhalese electoral majority in the upcountry areas. This was followed by colonisation schemes that settled Sinhalese peasants in the predominantly Tamil-speaking north-east - thereby changing the ethnic demography of the area. And although elections were on party lines, the parties themselves - with the exception of the Lanka Sama Samaja Party (LSSP) Trotskyists and the Communist Party (CP) - operated on feudal allegiances. Hence the government that ensued was government by dynasty. The first prime minister was succeeded by his son, Dudley Senanayake, and subsequently by his nephew, Sir John Kotelawela and so on. So that the ruling United National Party, (U.N.P.), was more appositely known as the Uncle Nephew Party.
The breakthrough came in 1956 when the Oxford-educated Solomon West Ridgeway Dias Bandaranaike decided that the only way that a distant relative like him could break into the dynastic succession was to resort to the ethnic politics of language and religion that would guarantee him a ready-made electoral majority. The Sinhala speaking population, after all, amounted to something like 70 per cent (the Tamils around 20 per cent) and they were mostly Buddhists. All he was doing, as a nationalist and patriot was returning power to the people, restituting their ancient rights. And so he came to power on the twin platforms of making Sinhala the official language and Buddhism the state religion. The language policy was to be introduced within 24 hours of his taking office - and all government servants would have to learn to conduct business in Sinhala within a given period if they were to keep their jobs. Sinhala would also constitute the medium of instruction in schools.
Bandaranaike had struck at the heart of Tamil livelihood and achievement. Coming from the arid north of the country, where nothing grew except children, the Tamil man’s chief industry was the government service, and education, English education, his passport. And Britain’s divide and rule policies encouraged and reinforced the growth of a class of Tamil bureaucrats. So that at independence they were over-represented in the administrative services and the professions.
Bandaranaike’s policies were meant to put an end to that but, in the event, they degraded the mother tongue of a people who held up Tamil as an ancient language (which it was) and its considerable literature as their bounteous heritage. In protest Tamil leaders staged a mass non-violent sit-down in front of the Houses of Parliament and were beaten up by government-sponsored goondas for their pains - giving meaning to the phrase sitting ducks.
And there begins the two trajectories of ethnic cleansing: the “legal” and the illegal, the civil and the military, the parliamentary and extra-parliamentary, each overlapping and reinforcing each other. Ethnic cleansing is a process not an isolate, genocide its logical conclusion.
The prime minister, having divested himself of his Oxford bags for national dress, Christianity for Buddhism, English for Sinhala, was caught now between his social democratic principles and his nationalist practice, and proposed to make Tamil a regional language. But his ministers and the Opposition upped the racist ante and the Buddhist monks, whom Bandaranaike himself was instrumental in bringing out of the monasteries and on to the hustings where their influence was decisive, demanded that he return to his original remit. Peaceful Tamil demonstrations were met with police violence, participants travelling to a Tamil convention in the North in May 1958 were taken off the trains, cars and buses and beaten up by goon squads organised by Sinhalese politicians. Attacks on Tamils in their homes, on the street and work-places right across the country followed. Bandaranaike vacillated and a monk shot him dead. The chickens had come home to roost.
From then on the pattern of Tamil subjugation was set: racist legislation followed by Tamil resistance, followed by conciliatory government gestures, followed by Opposition rejectionism, followed by anti-Tamil riots instigated by Buddhist priests and politicians, escalating Tamil resistance, and so on - except that the mode of resistance varied and intensified with each tightening of the ethnic-cleansing screw and led to armed struggle and civil war.
I do not want to go into the details of that sequence here (for those who are interested there is a 1984 article of mine on the IRR’s website which goes into the specifics and is entitled ‘Sri Lanka: racism and the politics of underdevelopment’). It is enough to note the key acts of successive Sinhalese-dominated governments that led to the spiralling cycle of repression and resistance. If Mr Bandaranaike had cut out the mother tongue of the Tamils, it was left to Mrs Bandaranaike to bring the Tamils down to their knees - by using the language provision to remove and exclude Tamils from the police, the army, the courts and government service generally, further colonising traditionally Tamil areas of the north-east with Sinhalese from the South, repatriating the already disenfranchised Indian Tamil plantation workers and, more crucially, requiring Tamil students to score higher marks than their Sinhalese counterparts to enter university - on the grounds that Tamils should not continue to be over-represented in higher education and the professions.
At one stroke, Mrs Bandaranaike had cut the ground from under the feet of Tamil youth. At one stroke she had blighted their future. You take away a people’s language and you take away their identity. You take away their land and you take away their livelihood. You take away their education and you take away their hopes and aspirations. They had seen their parents try reason and reconciliation, but to no avail. They had seen them try non-violent resistance only to be met with violence. They had seen their representatives in the Federal Party running between the government and the Opposition with their electoral begging bowl. And they had seen the Left, the Trotskyists and the CP, who had once stood square against racist laws and for the parity of language, succumb at last to Mrs Bandaranaike’s blandishments of nationalisation in exchange for dropping their call for parity, and join her United Front government.
The Left in Ceylon, and the Trotskyist LSSP, in particular, had hitherto had a noble history. Formed in the 1930s, during the malaria epidemic and led by doctors, they had set up people’s dispensaries in the villages to treat patients free of charge. They had, along with the CP, politicised the urban working class and engendered a flourishing trade union movement. And in 1953, when the UNP government withdrew its subsidised rice ration at a time of rising food prices, they brought out the country in a hartal (cessation of all work) and drove a beleaguered cabinet into the safety of a ship in the harbour. But 1953 also marks the Left’s failure - for instead of pressing home the advantage, a middle-class leadership took fright at the enormity of its own success, agreed to talks and called off the hartal. The moment of revolution had passed, and from then on Parliament became the Left’s pitch - landing them, as I mentioned before, in Mrs Bandaranaike’s racist government. But the final degradation was yet to come. Asked to frame a new constitution, Dr Colin R de Silva, LSSP historian, now made a constitutional proviso for the repatriation of disenfranchised Tamil plantation workers.
There was still the self-styled Marxist Sinhala youth movement, the JVP, the People’s Liberation Front, whom the Bandaranaike government had to contend with. But their insurrection in 1971 was ruthlessly put down and their protagonists murdered by the army and the police. Their politics though claiming to be Marxist stirred up racial animosity by stoking fears of “Indian expansionism”. Their second coming in 1987-89, though laced with anti-Tamil propaganda, was even more mercilessly put down by the Jayawardene government. Today they are the most virulent racists in the Rajapakse coalition government - second only to the Aryanists of the JHU, National Heritage Party of the Buddhist monks.
The degradation of the Left engendered the degradation of the intelligentsia who now turned to middle of the road reformist politics. The Tamil youth looked around and saw no allies in the South. Nothing and no one seemed to work for them. They had only themselves to rely on. They had no choice but to take up arms. (The violence of the violated is never a matter of choice, but a symptom of choicelessness - and often it is a violence that takes on a life of its own and becomes distorted and self-defeating.)
The youths began with robbing a bank or two, stealing arms from police stations - and making their getaway on bicycles. The north, and Jaffna in particular, is not orthodox guerrilla country with mountains and forests to hide in, but its villages - a maze of narrow twisting lanes and by-lanes tucked away behind large dense palmyrah-leaf fences - are bicycle country inhospitable to motor vehicles. Bicycles, besides, were the Jaffna man’s chief mode of transport even in the towns, and “the getaways” were lost among them. And as the frustrations of the police increased and the stories of the hold-ups became legend, the parents and elders closed ranks behind their young. Their generation had been stereotyped as weak and cowardly and they had been brought down to their knees by government after Sinhalese government. Their young had now set them on their feet. They were “their Boys” and “Thambi” (younger brother) their leader. They would keep faith by them, give them sanctuary, let them disappear among their midst - be water to their fish.
But the romance of the Robin Hood period turned sour and vicious in the late 1970s when the Jayawardene government let the police loose in Jaffna to break up peaceful demonstrations, arrest and torture Tamil youth, burn down the Jaffna bazaar when refused free foodstuffs - and generally lord over it the Tamil people. And this in turn led to the reprisal killings of policemen by the Boys. In 1979 the government passed the Prevention of Terrorism Act and sent the army to Jaffna with instructions to “wipe out terrorism within six months”. The imprisonment and torture of innocent Tamils that followed in the wake of the PTA drove the civilian population further into the arms of the emerging militant groups, all demanding a separate Tamil state, Eelam, the LTTE (Liberation Tigers of Tamil Eelam) the most militant of them.
In 1981 security forces burnt down the Jaffna library, with its “ola” manuscripts and rare literature, the epicentre of Tamil learning and culture. In the same year Gandhiyam, a refugee camp turned farm, set up by a Tamil doctor to restore refugees to some sort of normal life, was over-run by the police - and its organisers killed or imprisoned. In 1983 the Tigers killed thirteen soldiers in Jaffna and the government brought their bodies to Colombo and put them on display before an angry Sinhalese crowd and so provoked “the riots”(pogroms really) that followed culminating in the killing of Tamils prisoners in Welikade jail, awaiting trial under the PTA, by Sinhalese prisoners whose cells the guards forgot to lock!
That’s when the civil war began in earnest - with each side, the government and the guerrillas, ratcheting up the terror count, with the occasional pause for “talks” or peace mediation, during which each side refurbished its forces and came out more intransigent than ever. The government now added an official military dimension to civil ethnic cleansing by letting loose its private armies to terrorise Tamils and drive them from their homes. Refugee camps were attacked, its inmates killed or driven out, Tamil plantation workers were forcibly taken from their houses and dumped hundreds of miles away by thugs in the pay of the Minister of Industries in trucks provided by him. (The state against its Tamils.)
The LTTE’s guerrilla struggle, likewise, had degenerated into ad hoc militarism with suicide bombings and assassinations. And politics went out of the window. The military tail had begun to wag the political dog - and instead of winning people to their cause, whether among the Sinhalese or their own people, the Tigers began to eliminate anyone who stood in their way, be it one of their own dissenters or the Indian prime minister - an act of self-defeat in that it alienated the Tamils of India. Two years later, 1993, they assassinated Sri Lanka’s President Ranasinghe Premadasa. The final self-defeat came in 2004 with the defection of Muralitharan, their military strategist and their second-in-command to the side of the Rajapakse government. And it was the inside information that he and his men provided on guerrilla positions and strategies that helped the government to finally overcome the Tigers. He is today the Chief Minister of the Eastern province and a member of the Rajapakse government and held up as a symbol of the government’s goodwill towards the Tamils, and an indication of its intention to afford them some sort of regional government.
But the President’s own actions since the defeat of the Tigers and, more importantly, the political culture that his government, even more than all the previous governments, has created, belies any such democratic outcome. For what has evolved in sixty years of independence is an ethnocentric Sinhala-Buddhist polity reared on falsified history reinforced by feudal customs and myths, with a voting system that seals the ethnic majority in power for ever - while reducing the party system to a war between dynasties, flanked by monks and militias.
And within that polity the Rajapakse government or, rather cabal (he has three brothers in the cabinet) has instituted a regime of blanket censorship under cover of which it has conducted a ruthless war not just against the equally ruthless Tigers but against harmless Tamil civilians, a “war without witness” someone termed it, while feeding the Sinhalese public with government-manufactured facts and seeing off any journalist who dared to criticise the government. (You will all remember the case of Lasantha Wickramatunga, the editor of the Sunday Leader, who sent a letter to his friend President Rajapakse, excoriating him for murders of outspoken journalists and predicting his own at the hands of government thugs. And so it came to pass.)
What, in sum, we are faced with in my country today, is a brainwashed people, brought up on lies and myths, their intelligentsia told what to think, their journalists forbidden to speak the truth on pain of death, the militarising of civil society and the silencing of all opposition. A nation bound together by the effete ties of language, race and religion has arrived at the cross-roads between parliamentary dictatorship and fascism.
It is for the Sinhalese people I fear now - for if they come for me in the morning, they’ll come for you that night.’
(Courtesy The Institute of Race Relations’ July 09 2009)

மௌனமும் மொழியின் சுய உரையாடலும்- இஹாப் ஹசன் ஓர் அறிமுகம்

மேற்குலகம் சில சமயங்களில் மொழியின் சாத்தியபாட்டின் மீது பயணம் செய்கிறது. அதன் எல்லாவித நெளிவு சுழிவுகளையும் உள்வாங்கிய தடமாக அதன் பாதை இருக்கிறது. மௌனத்தின் சலனத்திற்கும் உரையாடல் வெளிக்குமான உறவு மிகவும் திடமானது. ஊடுபாவக்கூடியது. இதன் நீட்சியில் இலக்கிய படைப்பின் உருவாக்கத்திற்கும் மொழிக்குமான உறவை பற்றி அதிகம் ஆராய்ந்தவர் இஹாப் ஹசன். இருபதாம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் அரைப்பகுதி காலகட்டத்தில் மேற்குலகிலும், சமீப ஆண்டுகள் வரை தமிழ் அறிவுத்துறை வட்டாரத்திலும் அதிகம் பேசப்பட்ட பின்நவீனத்துவ மோஸ்தரின் தூண்டுகோல் இவரே. இவரை பின் தொடர்ந்து தான் லியோதர்த் தன் பின்நவீன கோட்பாட்டை வடிவமைத்தார். பின் நவீன கோட்பாட்டின் வழியாதாரங்கள் இஹாபிடம் இருந்து தான் வெளிவந்தன. பின்நவீனத்துவ பிறப்பிடம் மேற்காக இருந்தாலும் இஹாப் காரணமாக கிழக்கிலிருந்து புலம்பெயர்ந்த ஒன்றின் சாயலாகவே இருக்கிறது. எகிப்தின் கெய்ரோ நகரில் ஓர் அமைதியான சூழலில் 1925 ஆம் ஆண்டு ஓர் அரசு ஊழியனின் மகனாக பிறந்தார் இஹாப் ஹசன். இவரின் குடும்பம் மரபான மத மரபுகளை மீறி கல்விப்பின்னணியும், முன்னோக்கிய பார்வையையும் கொண்டிருந்தது. பள்ளிக்கல்வியை கெய்ரோவில் முடித்த 1946 ல் கெய்ரோ பல்கலைகழகத்தில் மின்னியல் துறையில் பொறியியல் பட்டம் பெற்றார். இவரின் நுண்ணறிவு காரணமாக எகிப்து பல்கலைகழகம் கல்விசார்ந்த விருதை வழங்கியது. பின்னர் மேற்படிப்புக்காக அமெரிக்கா சென்ற இஹாப் அமெரிக்க பென்சில்வேனியா பல்கலைகழகத்தில் அறிவியல் உயர்பட்டம் பெற்றார். பின்னர் இலக்கியகோட்பாடு சார்ந்த அக்கறை காரணமாக தன் பொறியியல் வழித்தடத்தை விட்டு இஹாப் விலகினார்.அவரின் ஈடுபாடு இலக்கிய மற்றும் தத்துவ வாசிப்புகள் மீது திரும்பியது. குறிப்பாக நவீன மற்றும் செவ்வியல் இலக்கியம் சார்ந்த தேடலாக மாறியது.1950 களில் ஆங்கில இலக்கியத்தில் இரு முதுநிலைபட்டங்களை இஹாப் பெற்றார். பின்னர் இது சார்பான இஹாபின் தொடர்ச்சியான தேடல் ஒரு தேர்ந்த அறிவுஜீவியாக அவரை உருமாற்றம் அடைய செய்தது. பென்சில்வேனியாவின் அறிவுதுறை வட்டாரங்களில் தீவிரமான செயல்பாடுகளில் இறங்கினார். அதன் தொடக்க காலங்களில் அவரிடம் இருந்து Radical innocence : Studies in the contemporary american novel, The literature of silence : Henry miller and samuel beckett போன்ற இலக்கிய விமர்சன நூல்கள் அவரிடமிருந்து வெளிவந்தன. இந்நூலில் ஹசன் உலகப்போருக்கு பிந்தைய இலக்கிய படைப்புகளின் குணாதிசயங்கள் குறித்து வெளிப்படுத்தினார். அதில் படைப்பின் வடிவம் நவீனத்துவத்திலிருந்து அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்வதை குறித்து அதிகமும் விவரித்தார். 1970 இல் விஸ்கோன்சின் பல்கலைகழகத்தில் ஆங்கில மற்றும் ஒப்பிலக்கியத்தில் ஆய்வுத்துறை பேராசிரியராக பொறுப்பேற்ற ஹசன், ஜப்பான், சுவீடன், பிரான்ஸ், ஜெர்மனி போன்ற நாடுகளின் பல்கலைகழகங்களில் சிறப்பு பேராசிரியராக பணியாற்றினார். இந்த கல்வித்துறை அனுபவம் இஹாபின் அனுபவ வெளியை விரிவடையச்செய்தது. அதனின் தொடர்ச்சியான நகர்வே இஹாபை உலகளாவிய அறிவுஜீவிகள் பட்டியலில் இணைத்தது. அவரின் பிந்தைய காலகட்டம் விதியொன்றின் வெளிப்பாடாகவே மாறியது.
மேற்கத்திய இலக்கிய படைப்புகளை விமர்சனபூர்வ நிலைபாட்டிற்கு உட்படுத்தியதில் இஹாபின் பங்கு கணிசமானது. படைப்பின் மொழி, மௌனம் இவற்றிற்கிடையேயான உறவு முறை குறித்து அதிகம் இஹாப் ஆராய்ந்தார்.
இஹாபை பொறுத்தவரை எதார்த்தம் என்பது மனிதனின் பிரக்ஞை பூர்வமான கட்டமைப்பு. அதை இலக்கிய வரலாறு உருவாக்குகிறது. நவீன படைப்பு சார்ந்த விவகாரங்களின் பிறப்பிடம் என்பது சிம்பாலிச இயக்கமே.சிம்பாலிசமும்,ரொமாண்டிசமும் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இயல்புவாதத்துடன் முரண்பட்டு படைப்பாக்க முறையில் புதிய உத்திகளை அறிமுகப்படுத்தியது. அதன் நீட்சியே இருபதாம் நூற்றாண்டு நவீனத்துவ மற்றும் பின்நவீனத்துவ படைப்பின் உத்தி. இஹாபின் விமர்சன கோட்பாட்டில் மௌனம் குவியப்படுத்தும் ஒன்று. இஹாப் மௌனம் என்பதை மனிதனின் அகப்பிரக்ஞையில் உள்ளார்ந்து இருக்கிற எதிர்மறையான மொழியாக பார்த்தார். மௌனத்தின் குணாதிசயங்கள் பல வகைபாடுகளில் இருக்கின்றன. சாதே முதல் சாமுவேல் பெக்கட் வரையிலான மரபார்ந்த இலக்கிய படைப்புகள் எல்லாமே மௌனத்தின் வெளிப்பாடு தான். இந்த மரபை இஹாப் எதிர்மறை இலக்கியம் என்றார். மேலும் மௌனம் காரணம், சமூகம்,வரலாறு போன்றவற்றில் இருந்து விலகி நின்று, லௌகீக உலகின் அனைத்துவிதமான புறசெயல்பாடுகளையும் குறைக்க முயல்கிறது. மௌனம் இயற்கையிலிருந்து விலகி நிற்கிறது. கலையின் சுயமறுப்பையும் உள்ளடக்கி இருக்கிறது. மேலும் வடிவத்தின் குறிப்பிட்ட கால அளவிலான மாறுதலையும் கோருகிறது. அந்த மாறுதல்கள் எதிர் மொழியை உற்பத்தி செய்கின்றன. இங்கு இஹாப் மௌனத்தின் எதிர் குணாதிசயமாக பேச்சை கொண்டு வந்தார். மௌனம் நிரந்தரமானது, பேச்சு காலம் சார்ந்தது. நம் உள கட்டமைப்பில் மௌனமும் அதன் நிரந்தரதன்மையும் வெளிக்கு (Space)உரித்தான ஒன்றான மாறுகின்றன. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் பேச்சின் வினை வடிவமானது மனித குரலின் தற்காலிக தன்மையை மறுத்து வந்திருக்கிறது. குரல் என்பது வடிவ மாறுதலுக்குட்பட்டது. மேலும் நாம் காலத்தை பரவலாக்கம் செய்வது மாதிரியே குரலை பரவலாக்கம் செய்வதற்கு உள்ளாகி இருக்கிறோம். நாம் எங்கிருக்கிறோம் என்பதிலிருந்து இயல்பாக வார்த்தை புறப்பட்டு புதிய வடிவமாக வெளிக்குள் பரவுகிறது. நாக்கில் சுழலும் வார்த்தையானது இஹாபை பொறுத்தவரை அது எதிர் -கலை, எதிர்-மொழி, எதிர்-பிரக்ஞை இவற்றை உள்ளடக்கி இருக்கிறது. மாறாக மௌனமே இலக்கிய படைப்பாக்க வடிவத்திற்கு தூண்டுகோலாக இருக்கிறது. இஹாபின் சிந்தனைகள் பின்நவீனத்துவ படைப்பாக்க முறைகளில் புதிய மாறுதல்களை ஏற்படுத்தின. நவீனத்துவம் /பின்நவீனத்துவம் இடையேயான நுணுக்க வேறுபாடுகளை இவர் அட்டவணைப்படுத்தியது மேற்கத்திய தத்துவ
உலகில் குவியப்படுத்தும் ஒன்றாக மாறியது. மேற்கத்திய விமர்சகர்கள் இதையே தங்கள் விமர்சன கோட்பாட்டிற்கான அடிப்படையாக எடுத்துக்கொண்டனர். மேலும் இஹாப் தன் விமர்சன கோட்பாடுகளுக்காக சாதே, மல்லார்மே, எர்னஸ்ட் வேக்ஸ், ஜோசப் கன்ராட், ஆன்ட்ரூ பிரிட்டன், காப்கா, ஹெமிங்வே, சாமுவேல் பெக்கட் போன்றவர்களின் படைப்புகளை எடுத்துக்கொண்டார். அவர்களின் படைப்பாக்க முறைகளும், உத்திகளும் இஹாபின் சிந்தனையில் அதிகம் பாதிப்பை செலுத்தின. ஹெமிங்வே வாழ்க்கையை கலையாக பார்த்தார். அவரின் The sun also rises, A farewell to arms ஆகிய இருநாவல்கள் இஹாபை அதிகம் பாதித்தன. sun also rises நாவலானது வாழ்வின் இயக்கத்தில் தீவிர இழப்பிற்குள்ளாகும் ஒருவனின் வாழ்க்கை தடத்தை பற்றியது. ஆறுமாதங்கள் மின்விளக்கு வெளிச்சத்தில் உறங்கும் அவனின் வாழ்க்கை சூரிய உதயமும், அஸ்தமனமும் ஒருங்கிணைந்த ஒன்றாக இருக்கிறது. மேலும் அதன் ஊடாட்டத்தை குறித்ததான கதை வெளியையும் கொண்டது. Farewell to arms வாழ்க்கை போராட்டத்தைப்பற்றியது. போர்கள் என்பவை மனித போராட்டத்தின் பிரதிபலிப்பு அல்ல. மாறாக இரு அதிகார மையங்களுக்கு இடையே நடைபெறுபவை. ஒன்றை ஒன்று அழித்தலில் அதிக கவனமும், ஈடுபாடும் கொண்டவை. இஹாப் நவீனத்துவ மற்றும் அறிவொளிகால படைப்பாளிகள் அனைவரின் படைப்புகள் குறித்து ஆராய்ந்தார். மேலும் சார்த்தர் குறித்தும் அவரின் இருத்தலியல் கோட்பாடு குறித்தும் விமர்சனத்திற்கு உட்படுத்தினார். சார்த்தரின் "வார்த்தைகள்" என்ற அவரின் சுய குறிப்பில் இருக்கும் ஒரு வாக்கியம் இஹாப் ஹசனால் மேற்கோள்காட்டப்பட்டது. "பொய்யர்கள் தங்களுடைய உண்மையை அவர்களின் விரிந்த பொய்பரப்பின் மீது கண்டடைகிறார்கள்." இது எதார்த்தம் பற்றிய இஹாபின் நிலைபாட்டிற்கு முன் தரவான ஒன்றாக மாறியது. மேலும் post modernism என்ற சொல்லை இஹாப் தான் முதன் முதலாக உருவாக்கினார் என்பதை மேற்கத்திய சிந்தனாவாதிகள் வெளிப்படுத்துகிறார்கள். நேர்காணல் ஒன்றில் இதை மறுத்த இஹாப் அச்சொல்லின் மூலம் என்பது பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பிரிட்டிஷ் ஓவியரான ஜாண் வாட்கின்ஸ் 1870 ல் முதன்முதலாக அச்சொல்லை பயன்படுத்தினார் என்றார். அதன் பின் பெர்னார்ட் ஸ்மித், சார்லஸ் ஒஸ்லன், இர்வின் ஹோவே போன்றோர் பல்வேறு காலகட்டங்களில் அதை பின்தொடர்ந்தனர். மேலும் பின்நவீனத்துவ கோட்பாட்டு முறைமையாக அவர் புனைந்த சொல்லான indeterminacy சமூக, கலாசார இயக்கத்தில் நிச்சயமற்ற சூழலை பிரதிபலித்தது. ஆனால் வேறொரு கட்டத்தில் இஹாப் இச்சொல்லை மேற்கத்திய கலாசாரத்தின் புவிஅரசியல் தன்மைக்கு போதாமையாக கருதினார். இது மேற்கத்திய கலாசாரத்தோடு மட்டுமே சம்பந்தமானதாக இருக்கவில்லை. மாறாக மையம்-விளிம்பு, விளிம்பு-விளிம்பு, மையம்-மையம் ஆகியவற்றுடன் உறவுடையதாக இருக்கிறது. இதன் நீட்சியான, திரிந்த வடிவமே வட்டாரமயமாக்கல்- உலகமயமாக்கல் (localization/globalization)என்றார் ஹசன். மேற்கத்திய இலக்கிய படைப்புகள் மீதான ஹசனின் மதிப்பீடுகள் மேற்குலகம் மற்றும் மத்தியகிழக்கின் அறிவுலகில் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒன்றாக இருந்தன. இதற்காகவே Dismemberment of Orpheus: Toward a postmodern literature என்ற நூல் அவரிடமிருந்து வெளிவந்தது.
இஹாப் ஹசனின் எழுத்துக்கள் உலகின் பல்வேறு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. இதுவரை இருபதுக்கும் மேற்பட்ட நூல்களும் பல்வேறு பத்திரிகைகளில் இருநூறுக்கும் மேற்பட்ட கட்டுரைகளும் வெளியாகி இருக்கின்றன. இஹாபின் சிந்தனைகள் மற்றும் எழுத்துக்களுக்காக அவருக்கு மேற்கின் பல்வேறு விருதுகள் அளிக்கப்பட்டன. கிழக்கிலிருந்து நகர்ந்து மேற்குலகம் சென்று தன் சிந்தனை ஆளுமையை உலகளாவிய நிலையில் விரிவுபடுத்திய இஹாப் தற்போது அமெரிக்க பல்கலைகழகம் ஒன்றில் ஆங்கிலதுறை சிறப்பு பேராசிரியராக இருக்கிறார்.
இஹாபின் நூல்கள்
1. Radical innocence: The Contemporary american novel (1961)
2. The literature of silence: Henry miller and samuel beckett (1967)
3.The dismemberment of orpheus: Toward a postmodern literature (1971)
4.Paracriticisms: Seven speculations of time (1975)
5.The Right Promethean Fire: Imagination, Science,andCulturalChange (1980)
6.The Postmodern Turn: Essays in Postmodern Theory and Culture (1987
7.Selves at Risk: Patterns of Quest in Contemporary American Letters (1990),
8.Rumors of Change: Essays of Five Decades (1995)
9.Out of Egypt: Scenes and Arguments of an Autobiography (1985)
10.Between the Eagle and the Sun: Traces of Japan (1996)